Όχι ότι ήταν όμορφο,
αλλ’ ότι, στο τέλος, υπήρχε
μια συγκεκριμένη αίσθηση τάξης εκεί•
κάτι που ν’ αξίζει να μάθω
σ’ αυτό το στενόχωρο ημερολόγιο του μυαλού μου,
στους κοινόχρηστους χώρους του ασύλου
όπου ο ραγισμένος καθρέφτης
ή ο ίδιος ο εγωιστής μου θάνατος
μ’ ανάγκασαν να υποκύψω.
Κι αν δοκίμαζα
κάτι άλλο να σου δώσω,
κάτι έξω από μένα,
δε θα καταλάβαινες
ότι το χειρότερο κομμάτι καθενός
μπορεί, στο τέλος, να ’ναι
μια σύμπτωση ελπίδας.
Χτύπησα το ίδιο μου το κεφάλι•
ήταν γυαλί, γυάλα ανεστραμμένη.
Ένα ελάχιστο πραγματάκι,
όσος είσαι, να ’ναι μια γυάλα όλο κι όλο.
Στην αρχή, ήταν ολόδικό μου.
Μετά, ήταν κάτι πέρα από μένα•
ήταν εσύ, ή το σπίτι σου
ή η κουζίνα σου.
Κι αν γυρίσεις να φύγεις μακριά
γιατί δεν υπάρχει τίποτε εδώ να μάθεις
θα κρατήσω την άτεχνή μου γυάλα,
μ’ όλα τα σπασμέν’ αστέρια της να λάμπουν
σαν ένα μπερδεμένο ψέμα,
και θα δέσω ένα καινούργιο δέρμα γύρω της
θαρρείς πορτοκάλι να ’ντυνα
ή έναν ήλιο παράξενο.
Όχι ότι ήταν όμορφο,
αλλά ότι βρήκα μια κάποια τάξη εκεί.
Εκεί θα πρέπει να υπάρχει κάτι μοναδικό
για κάποιον
σ’ αυτού του είδους την ελπίδα.
Αυτό ’ναι κάτι που ποτέ δε θα ’βρισκα
σε μέρος ομορφότερο, αγαπητέ μου,
παρόλο που ο φόβος σου είναι σαν του καθενός το φόβο,
σαν ένα αόρατο πέπλο σ’ όλους μας ανάμεσα…
και κάποιες φορές μοναχικά,
στην κουζίνα μου, στην κουζίνα σου,
μες στο πρόσωπό μου, μες στο πρόσωπό σου.
Μετάφραση: Δημήτρης Αθηνάκης
Dimitris Athinakis | Latenighter 
Not that it was beautiful,
but that, in the end, there was
a certain sense of order there;
something worth learning
in that narrow diary of my mind,
in the commonplaces of the asylum
where the cracked mirror
or my own selfish death
outstared me.
And if I tried
to give you something else,
something outside of myself,
you would not know
that the worst of anyone
can be, finally,
an accident of hope.
I tapped my own head;
it was a glass, an inverted bowl.
It is a small thing
to rage in your own bowl.
At first it was private.
Then it was more than myself;
it was you, or your house
or your kitchen.
And if you turn away
because there is no lesson here
I will hold my awkward bowl,
with all its cracked stars shining
like a complicated lie,
and fasten a new skin around it
as if I were dressing an orange
or a strange sun.
Not that it was beautiful,
but that I found some order there.
There ought to be something special
for someone
in this kind of hope.
This is something I would never find
in a lovelier place, my dear,
although your fear is anyone’s fear,
like an invisible veil between us all…
and sometimes in private,
my kitchen, your kitchen,
my face, your face.
Συγχώρεσέ με, ανηψιέ, που είμαι χαμένος… It is a small thing
to rage in your own bowl…
Δεν γίνεται να δω Σέξτον και να μην σχολιάσω… Αλλά τι να σχολιάσεις; Αυτή την παγίδα ανάμεσα στο ποιητικό και το πραγματικό; Το λέω ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί αν η Σέξτον άκουγε τις συμβουλές του κυρίου Τζον Χολμς [προς τον οποίο απευθύνεται το ποίημα] δεν ξέρω τι θα έγραφε. Κάτι σε ρίμα [σίγουρα όχι ρήμα, αλά Εμπειρίκο], κάτι έντεχνο και διόλου ροκ [αν και αυτό το ποίημα ανήκει σε μια ξέχωρη κατηγορία, η αλήθεια].
Θείε Pil, it is indeed…
Εδώ είμαστε, να μην το σκέφτεσαι.
Καθόλου.
Ξανά και ξανά και ξανά.
A rose is a rose is a rose is rose.
Αγαπημένη μου sexton, αν η anne άκουγε τις συμβουλές όλων όσοι προσπάθησαν να τη νουθετήσουν [με ή χωρίς εισαγωγικά], όχι μόνο ροκ δε θα ‘ταν, αλλά ίσως και να ‘χε χάσει το star και να της είχε μείνει μόνο το evil ή το no… [που μπορεί, υπό άλλες συνθήκες, να μην είναι απαραίτητα κακό! – σ.σ.: Η αναφορά έχει να κάνει με τη συλλογή δοκιμίων και συνεντεύξεών της υπό τον τίτλο No Evil Star]
Και μαζί της, έχουμε πέσει κι εμείς σ’ αυτή την παγίδα. ΚΑΙ καλά κάναμε ΚΑΙ καλά να πάθουμε…
Την αγάπη μου.
STAR/RATS!
Full stop/Fool’s top