Έγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά,
για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για
πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως
γυρισμό, φοβέρα σκιάζει,
–
μια ιερή σαρκοφαγία που εξαντλεί.
–
Κι ό,τι πονά, κι αν λησμονιέται την αυγή, μια
νύχτα άλλη, πλανήτης βάσκανος, ραγίζει η ανα-
τολή, κι ανάρια λάμποντας το πέρασμά του στο
σκοτάδι, σαν ερπετό, μεγάλη σαύρα που βουτά, θα
’ρθει, μετά την αγωνία στα στενά, σώμα καμένο
και χλωρό κεφάλι, θα ’ρθει, κατάχλωρος απ’ τη
φωτιά, κι ό,τι εξαντλεί, σαΐτα, βόλι και κακό
φιλί,
–
ο μάγος έρωτας, ο τρόμος έρωτας το φέρνει πάλι.
* * *
Τζένη Μαστοράκη, Μ’ ένα στεφάνι φως, Κέδρος 1989