Monthly Archives: November 2012
Song for this night | Youth Lagoon, «Montana»
Song for this upcoming dawn | Αυτοεκπληρούμενη προφητεία;
Song of/for this night | Nosaj Thing, Eclipse/Blue feat. Kazu Makino
«Χίπστερ μόνος ψάχνει» @ AmagiRadio.com | Best mixcloud so far | by Konstantinos Bougas
Pan Pan | Ένα καλοκαίρι (μετά από έξι καλοκαίρια)
Pan Pan | Sunday Tapes #8
Song of this night | Veronica Falls, «Teenage» | You name it and you have it
Song of this upcoming dawn | Και ξαφνικά, έγινες άλλος ήχος
Song of this morning | What you see is what you get, babe
Last song of this night | If you know you are dancing, then you are at the right bed
Song of this night | If the phone doesn’t ring, then I know it’s you
Κασετίνα project
Sometimes, security cameras catch something totally different
Πώς να αγαπήσεις μια πολυκατοικία | Δημήτρης Ρηγόπουλος | URBAN LAB | LiFO
Λεπτομέρεια από φωτογραφία του Γιώργη Γερόλυμπου από την ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία.
Έβρεχε σίγουρα / εκείνες τις μακρόσυρτες φθινοπωρινές απογευματινές βροχές που μας έλειψαν φέτος / πρώτα χρόνια του γυμνασίου, επιστρέφοντας από το σχολείο / έχω ξεχάσει ποιες σκέψεις απασχολούν το κεφάλι ενός νεόκοπου εφήβου / νομίζω, εκείνη την εποχή, μέσα της δεκαετίας του ’80, από την πολύ νεωτερική φιλολογία περί «εφηβείας» που ήταν της μόδας στα ντουζένια της πασοκικής παντοδυναμίας, είχα πιστέψει ότι επρόκειτο για μια ακίνδυνη αρρώστια / παντού άκουγες και διάβαζες προειδοποιήσεις / οι πιο «μοντέρνες» καθηγήτριες στο σχολείο, που σίγουρα θα ψήφιζαν Κύρκο και είχαν συνήθως διπλά επώνυμα (Ελπινίκη Παπαϊωάννου–Συμπιλίδου), μας μίλαγαν για την εφηβεία με ένα απροσδιόριστο τουπέ, σαν να μας εξηγούσαν τον Μαρξ ή πυρηνική φυσική / η ιδέα δεν με ενοχλούσε, οι ακίνδυνες αρρώστιες μπορεί να έχουν και το γούστο τους, αναλογιζόμουν με ανομολόγητη ικανοποίηση / θυμάμαι πολύ καθαρά με πόση χαρά περίμενα να απομακρυνθώ από την οχλαγωγία του άχαρου σχολικού συγκροτήματος και την υποχρεωτική συναναστροφή με συμμαθητές που άρχιζες να τους συνηθίζεις, όπως περίπου είχες κάνει ήδη και με τα αδέλφια σου, και συγκαταβατικές συμμαθήτριες που έσπευδες να υποτιμήσεις για να μην τους κάνεις τη χάρη να σε υποτιμήσουν αυτές πρώτα / έτσι, η επιστροφή στο σπίτι εξελισσόταν σε μια αποχαυνωτική τελετουργία αποσυμπίεσης από το σχολικό χάος και σταδιακής απόσυρσης στον εαυτό και στους εφηβικούς μικρόκοσμους, που για μένα ήταν ό,τι πιο κοντά στην ιδέα της ευτυχίας / η βροχή, όταν μας έκανε τη χάρη, επέτεινε αυτό το μελαγχολικό πανηγύρι / κι επειδή ήμουν πολύ ευτυχισμένος και πολύ μόνος, ήταν πολύ εύκολο για μένα να ανακαλύπτω ομορφιά και ποίηση ακόμα και στα παρατημένα χαλίκια μιας οικοδομής / οτιδήποτε μεσολαβούσε στη διαδρομή από το σχολείο μέχρι το σπίτι ήταν δυνητικά το αντικείμενο ή το σκηνικό ενός μικρού ή μεγάλου έργου τέχνης / έτσι, όταν κάποιο τυχαίο βροχερό απόγευμα απολάμβανα την ιδέα πως το αγαπημένο μου μπλε αδιάβροχο μάρκας adidas δεν αφήνει τη βροχή να περάσει στο πουλόβερ και στο καρέ πουκάμισο με τις καφέ και κεραμιδί ρίγες, το μάτι μου έπεσε στα φωταγωγημένα καθιστικά δύο καινούργιων πολυκατοικιών που δεν είχα προσέξει μέχρι τότε / ήταν πολυκατοικίες που αργότερα, όταν θα μεγάλωναν λίγο, θα έκαναν μπαμ ότι χρίστηκαν τη δεκαετία του ’80 / επεξεργασμένο μάρμαρο, μεγάλες, συνεχόμενες μπαλκονόπορτες, χορταστικά μπαλκόνια και σκόρπια στοιχεία από ξύλο που «μαλάκωναν» την ψυχρότητα από το πολύ μάρμαρο και το γυαλί / μέσα, οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ατελείωτες βιβλιοθήκες και αξιοπρεπείς ανατυπώσεις καλόγουστων «μοντέρνων» της ελληνικής ζωγραφικής / μπορούσες να φανταστείς τα ωραία χαλιά, τους αφράτους καναπέδες, τις διακοσμητικές λεπτομέρειες, αλλά αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο φωτισμός / ένα μαλακό φως ξεπηδούσε από πολλές και διαφορετικές γωνίες / κάποια στιγμή ο ευτυχισμένος αστός θα έκανε ένα πέρασμα από το χολ ή θα άναβε την έγχρωμη τηλεόραση εντελώς ανυποψίαστος για το γεγονός ότι ένας καταμουσκεμένος έφηβος χαζεύει από απέναντι το σπίτι του σαν να βλέπει θέατρο / όσο πήγαινα γυμνάσιο δεν άλλαξα ποτέ διαδρομή, για να βλέπω κάθε μέρα τις δύο αυτές πολυκατοικίες, που στα μάτια μου έγιναν το απαύγασμα της γλυκιάς ζωής / βιβλία, χαλιά, το τσάι ή ο καφές που αχνίζει, ένα ωραίο μπαλκόνι για τις φωτεινές, καλοκαιρινές νύχτες / από τότε πίστεψα ότι κάθε διαμέρισμα μπορεί να γίνει ένα ζεστό κουκούλι ικανό να χωρέσει όλα τα καλά αυτού του κόσμου / ο Τσαρούχης το είχε πει πολύ καλύτερα / κάθε πολυκατοικία είναι κι ένας ιερός τόπος, γιατί εδώ έκαναν έρωτα άνθρωποι / ή περίπου έτσι, γιατί χρόνια ψάχνω την ακριβή διατύπωση και δεν τη βρίσκω / κάπως έτσι αγάπησα τις πολυκατοικίες και κάπως έτσι αγάπησα και την Αθήνα. Πηγή: www.lifo.gr
Editorial | Φώτης Γεωργελές | AthensVoice
Ησκηνη ειναι γνωστη, την εχει δειξει η τηλεοραση δεκαδες φορες. Ενας άντρας τρέχει έντρομος να σωθεί, πίσω του ένα τσούρμο τον κυνηγάει, τον βρίζει, τον χτυπάει στην πλάτη με γροθιές, του πετάει στο κεφάλι μπουκάλια και καφέδες. Οι διαδηλωτές δεν έχουν τίποτα προσωπικό με τον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη. Το πιθανότερο είναι να μην τον ξέρουν καν. Βάζουν ναζιστικά εμβατήρια στα μεγάφωνα και του ορμάνε επειδή είναι Γερμανός. Στη δικιά μας πρωτόγονη και ανορθολογική αντίληψη της πραγματικότητας οι ξένοι είναι οι εχθροί, φταίνε για την τύχη μας. Οι μαυροντυμένοι ακροδεξιοί χτυπάνε Πακιστανούς, Ινδούς, Αφρικανούς, οι κόκκινοι συνδικαλιστές προπηλακίζουν Ευρωπαίους. Οι ξένες πρεσβείες εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες προς τους υπηκόους τους. Να αποφεύγουν την κυκλοφορία στην πόλη, ιδίως αν είναι ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής.
Με την ανοσία 3 χρόνων παράνοιας και εκτροχιασμού, ξεχνάμε το γεγονός γρήγορα. Δεν το ξεχνάει κανένας άλλος. Για τον υπόλοιπο πλανήτη ό,τι συνέβη είναι αδιανόητο. Στον πολιτισμένο κόσμο οι πρεσβευτές, οι εκπρόσωποι μιας χώρας, είναι ιεροί. Ακόμα και στη διάρκεια πολέμου είναι ιεροί. Μόνο στο Ιράν, στη Λιβύη συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Οι σκηνές αυτές, που είδε ολόκληρος ο πλανήτης, παρουσιάζουν μια χώρα άναρχη, πρωτόγονη, υποανάπτυκτη, φανατική, μισαλλόδοξη, βίαιη. Κι αυτό ποτέ η Δύση δεν θα το ξεχάσει. Για να μιλήσω τη γλώσσα που καταλαβαίνει αυτή η χώρα, τη γλώσσα του συμφέροντος, αυτά τα λίγα τηλεοπτικά λεπτά στη διάρκεια των επόμενων χρόνων θα μας κοστίσουν πολύ ακριβά, στις δουλειές μας, στα εισοδήματά μας. Εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες θα ακυρώσουν τις διακοπές τους. Επενδυτές ούτε που θα διανοηθούν να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών θα πιέσει τα κοινοβούλια, κάθε λύση ευνοϊκή για τη ρύθμιση του χρέους μας, για παραπάνω δανεισμό, θα γίνει πιο δύσκολη.
Εμείς παίζουμε ακόμα το τυχοδιωκτικό και ανεύθυνο παιχνίδι που μας έχει οδηγήσει μέχρι εδώ. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπερασπίζονται τους δράστες καταγγέλλοντας «ακραία καταστολή, δικαστικό πραξικόπημα, ποινικοποίηση αγώνων». Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, οι βουλευτές τους μέσα στη Βουλή προβλέπουν για τους πολιτικούς τους αντιπάλους το φρικτό τέλος του Αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη. Οι βουλευτές τους ονομάζουν τον ανάπηρο Γερμανό υπουργό Οικονομίας, ο «κουτσός». Υπάρχουν εφημερίδες που περιγράφουν τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης υπό τον τίτλο «αστυνομικές δυνάμεις προβαίνουν σε συλλήψεις επειδή οι πολίτες αντέδρασαν στις δηλώσεις Φούχτελ». Όχι πια στα υπόγεια της κοινωνίας, αλλά στον κυρίαρχο δημόσιο διάλογο, το αδιανόητο έχει γίνει αποδεκτό. Αν δεν σ’ αρέσουν οι δηλώσεις κάποιου, τον δέρνεις. Ακόμα χειρότερα, δέρνεις τους ομοεθνείς του. Έπειτα, καταγγέλλεις το φασισμό και καταθέτεις στεφάνι στο Πολυτεχνείο.
Τα κόμματα που υποδαυλίζουν, που υπερασπίζονται τη βία, εγκληματούν. Γιατί νομιμοποιούν τη βία, την κάνουν αποδεκτή. Όταν μιλάνε για «πραξικόπημα, εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα, τροϊκανή χούντα, μνημονιακή δικτατορία», δεν είναι τρελοί. Ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Ξέρουν ότι σιτίζονται από αυτή τη «δικτατορία» με 14 εκατομμύρια το χρόνο κομματική επιχορήγηση. Η παραποίηση της πραγματικότητας έχει στόχο τη νομιμοποίηση της βίας. Μόνο αν έχουμε δικτατορία, η βία των πολιτών είναι αποδεκτή. Μπορούν να μιλάνε οι βουλευτές τους «για καλάσνικοφ που θα βγουν στις πλατείες», οι συνδικαλιστές τους για «ρουκέτες στις ερπύστριες».
Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που μιλάνε για τη «βία της απόλυσης, τη βία της μείωσης των μισθών, τη βία του τραπεζικού δανείου που δεν έχεις να πληρώσεις τη δόση», εγκληματούν. Γιατί σχετικοποιούν τη βία, την κάνουν αποδεκτή. Δήθεν δεν μπορούν να κάνουν τη διάκριση με την πολιτική βία, οι δυσκολίες γίνονται βία, η αδικία ονομάζεται βία, η φτώχεια είναι βία, όλα ίδια είναι με το να πληγώνεις το σώμα του άλλου. Αν σου μειώνουν το μισθό, δέρνεις. Αν σου κόβουν τη σύνταξη, πυρπολείς το Αττικόν. Αν σε απολύουν, καις ζωντανούς 3 ανθρώπους στη Μαρφίν. Έτσι δεν κάνουν όλοι; Έτσι δεν κάνουν παντού;
Λένε ψέματα. Ο «κόσμος» δεν κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Οργανωμένες πολιτικές ομάδες είναι που χτυπάνε, που πληγώνουν. Οι άνθρωποι δεν μαχαιρώνουν μετανάστες. Οι άνθρωποι δεν κυνηγάνε Γερμανούς. Δεν δέρνουν πολιτικούς, δεν γιαουρτώνουν συγγραφείς, δεν χτίζουν καθηγητές.
Άγνοια, ιδεοληψίες, κοινωνικός εγωισμός, κομματικές επιδιώξεις, ιδιοτέλειες και συμφέροντα, εκτροχιασμένα, καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά, οδηγούν την παραζαλισμένη κοινωνία σε αυτοκτονικά άκρα. Όποιος σπέρνει αίμα, θερίζει αίμα. Σαν ν’ ανοίξαμε μια κλειδωμένη πόρτα αυτά τα τελευταία χρόνια και ξαφνικά έγινε ευκολότερο να σκεφτόμαστε τους άλλους ανθρώπους ως αντικείμενα. Ως ανθρώπους που δεν ματώνουν το ίδιο κόκκινα με μας. Υποκριτικά, οι ενορχηστρωτές της πολιτικής βίας προσπαθούν να πάρουν τις αποστάσεις τους από τα ναζιστικά, αντιδημοκρατικά, αντικοινοβουλευτικά φαινόμενα. Ναι, είναι αλήθεια ότι η ύφεση δημιουργεί το εύφορο έδαφος για την εμφάνιση ρατσιστικών και ολοκληρωτικών απόψεων. Είναι όμως αλήθεια ότι την πολιτική βία και τη ρητορική του μίσους κάποιοι άλλοι φρόντισαν να την κάνουν οικεία, αποδεκτή, ανθρώπινη. «Δικαιολογημένη αγανάκτηση και δίκαιη οργή».
Όσα ήταν κλειδωμένα κάτω από μια επιδερμική, όπως φάνηκε, επιφάνεια δημοκρατίας και πολιτισμού, τώρα βγαίνουν στο φως. Και την κληρονομιά της πολιτικής βίας και του πολιτικού ανορθολογισμού θα την κληρονομήσουν οι πιο αδίστακτοι εις βάρος όλων.
Αν όλα αυτά είναι μια προσπάθεια εκλογίκευσης των όσων νιώθω σε κάθε τέτοιο περιστατικό, στ’ αλήθεια, η ενστικτώδης απέχθεια που νιώθω είναι πέρα από πολιτική. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή που όταν γυρνούσαμε από το σχολείο με κατεβασμένο φρύδι και αίματα οι πατεράδες μας το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν ήταν «εσείς πόσοι είσαστε;», κι αν η απάντηση ήταν «περισσότεροι» τρώγαμε άλλο ένα χαστούκι. Γιατί μεγαλώναμε μαθαίνοντας ότι οι άντρες δεν τα βάζουν ποτέ δύο εναντίον ενός. Αν έχεις προσέξει, σε όλα αυτά τα πάνω από 600 περιστατικά πολιτικής και ρατσιστικής βίας που συνέβησαν σε ένα χρόνο, το μοτίβο ήταν πάντα ίδιο: ένας όχλος κυνηγάει ένα ανυπεράσπιστο θύμα να το γιουχάρει, να το χτυπήσει, να το εξευτελίσει. Κρυμμένοι μέσα στο πλήθος, σίγουροι ότι μετά θα τρέξουν οι βουλευτές τους να τους υπερασπιστούν, θα κλαφτούν για την «άδικη δίωξη» και την «ποινικοποίηση των αγώνων». Και σχεδόν πάντα, η αποκαλυπτική λεπτομέρεια, θα πετάξουν καφέδες. Είναι η ριζοσπαστικότητα της τσάμπα μαγκιάς, η θρασυδειλία της ασυλίας, η διαδήλωση του φραπέ.
Η ελπίδα του αριστερού φιλελευθερισμού | Λεωνίδας Καστανάς | AthensVoice
Αναζητουμε ενα νεο κοινωνικο συμβολαιο; Αντιληφθηκαμε οτι πρεπει να αποχωριστούμε τη μεταπολιτευτική βουλγκάτα; Είμαστε έτοιμοι να ενστερνιστούμε ως κοινωνία τον ανταγωνισμό, την ευελιξία, την κινητικότητα και να αποκτήσουμε ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος, όπως είπε και ο Γιάννης Στουρνάρας;
Δύσκολα μπορεί να δώσει κάποιος θετική ή αρνητική απάντηση. Η μάχη μόλις άρχισε. Ο Υπουργός των Οικονομικών έθεσε πέντε προϋποθέσεις για να είναι η μάχη αυτή νικηφόρα για τις δυνάμεις της προόδου. Για τη χώρα και τους ανθρώπους της εργασίας. Αυτές θέλω να συζητήσουμε.
Πρώτον, η άρση της διάχυτης αβεβαιότητας και η επικράτηση ενός σταθερού οικονομικού κλίματος.
Στη χώρα αυτή ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πιστεύει ότι:
1.1 Η εκβιομηχάνιση είναι οικολογική καταστροφή και ξεπούλημα στους βάρβαρους εγχώριους και ξένους καπιταλιστές.
1.2 Οι ξένες επενδύσεις αποτελούν ξεπούλημα και εκμετάλλευση του υπερήφανου λαού μας.
1.3 Η Παιδεία έχει στόχο να μοιράζει πτυχία άκοπα με στόχο οι πτυχιούχοι να διορίζονται στο δημόσιο. Η επιστημονική έρευνα και η αριστεία αποτελούν εντατικοποίηση των σπουδών και μετατρέπουν τις σχολές σε πανεπιστήμια της Αγοράς.
1.4 Η τουριστική ανάπτυξη θα καταστρέψει τις παραλίες και τα δάση, θα μας μετατρέψει σε υπηρέτες των βελανιδοφάγων.
1.5 Το ύψος των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν προκύπτει από τον οικονομικό νόμο της προσφορά και ζήτησης της αγοράς εργασίας, αλλά μπορεί να καθορισθεί ή να προστατευθεί από τις αποφάσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης, κατόπιν πιέσεων των συνδικαλιστών.
1.6 Η κατάταξη της χώρας στην 109η θέση (στις 183 χώρες) στον τομέα της διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας αποτελεί τίτλο τιμής και “αγνότητας” και ο στόχος είναι να πετύχουμε την τελευταία θέση όσο το δυνατόν συντομότερα.
1.7 Το πρωτογενές έλλειμμα μπορεί να καλυφθεί αν φορολογήσουμε αγρίως κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να αυξάνουμε αφειδώς τα δημόσια έξοδα και τις παροχές του «κοινωνικού» κράτους.
1.8 Οι τράπεζες είναι όργανα του κακού και πρέπει να καταστραφούν ή στην χειρότερη περίπτωση να κρατικοποιηθούν.
Αν αυτές είναι οι διαθέσεις της κοινής γνώμης, τότε πρέπει να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια για να ελπίζουμε σε σταθερό και υγιεινό οικονομικό κλίμα. Κανένα αναπτυξιακό σχέδιο δεν είναι δυνατό να καρποφορήσει αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν πειστεί ότι προϋπόθεση της κατανάλωσης είναι η παραγωγή. Και παραγωγή σημαίνει πρώτα και κύρια ιδιωτική πρωτοβουλία.
Δεύτερον, η αποκατάσταση της ρευστότητας του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
2.1 Είναι πολύ αμφίβολο αν το Δημόσιο θα αποπληρώσει όλα τα χρέη του προς τους ιδιώτες προμηθευτές του. Η εισροή των 31,5 δις θα σημάνει συναγερμό στο πελατειακό κράτος και οι υπουργοί του θα αγωνιστούν με κάθε τρόπο για να απαλύνουν τον πόνο των ψηφοφόρων τους. Ήδη αυξήθηκε από τα 8 στα 12 εκ η χρηματοδότηση του ευαγούς ιδρύματος της Ακαδημίας Αθηνών.
2.2 Η ανακεφαλαίωση των τραπεζών στόχο έχει να ανοίξει και πάλι την κάνουλα της δανειοδότησης των επιχειρήσεων και δη των εξαγωγικών. Μένει να δούμε αν οι τράπεζες μπορούν και θέλουν να το πράξουν. Το βασικό πρόβλημα των τραπεζών είναι οι μεγάλες ζημιές που υπέστησαν από το PSI και οι πολύ χαμηλές αποτιμήσεις των τίτλων του ελληνικού δημοσίου που πήραν. Στην προσπάθειά τους να πείσουν το ελληνικό Δημόσιο να εγγυηθεί την αξία των νέων ομολόγων που διατηρούν στα χαρτοφυλάκιά τους, συνάντησαν την άρνηση της τρόικα, η οποία το θεωρεί αθέμιτο ανταγωνισμό έναντι όλων των άλλων που συμμετείχαν στο PSI, διαβάζουμε στα NEA(13/11.12). Είναι αμφίβολο αν θα καταστούν στο μέλλον ελκυστικές προς επένδυση, αν ξένοι όμιλοι θα αποφασίσουν να τοποθετηθούν σε αυτές. Οι συγχωνεύσεις και η ρευστοποίηση περιουσιακών τους στοιχείων γίνονται προς την κατεύθυνση ενίσχυσης της κεφαλαιακής τους βάσης, μήπως και βρουν επαρκή ιδιωτικά κεφάλαια και αποφύγουν την κρατικοποίηση. Διαφορετικά, τα πράγματα είναι δύσκολα.
2.3 Σύμφωνα με τον Κωστή Χατζηδάκη , η συμφωνία με την ΕΤΕπ θα φέρει στην Ελλάδα έως και 850 εκ. Ευρώ μέχρι το τέλος του χρόνου. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε είναι κάτι σημαντικό. Ωστόσο η γραφειοκρατία, η διαφθορά, τα εξαγωγικά αντικίνητρα, τα εν γένει επιχειρηματικά εμπόδια σε συνδυασμό με την διευκόλυνση κάθε είδους επιχειρηματικού λαμόγιου να κάνει αρπακτές είναι το σημερινό καθεστώς που δεν προοιωνίζει με τίποτα μια ασφαλή αναπτυξιακή τοποθέτηση αυτών των χρημάτων. Μήπως θα πρέπει παράλληλα να αρθούν πολλές από τις «στρεβλώσεις» στα μεσαία στρώματα των αρμόδιων υπουργείων; Δεν έχουν περάσει 6 μήνες από τις ιστορίες με υπαλλήλους που πιάστηκαν με τα χαρτονομίσματα του εκβιασμού στα χέρια. Αλήθεια τι έγινε εκείνη η ιστορία που λέγανε ότι είχε ουρά καμιά ογδονταριά υπαλλήλους;
2.4 Η εισροή των ξενιτεμένων καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες απαιτεί καταρχήν καλό πολιτικό κλίμα, το οποίο είναι ζητούμενο. Με 25% ΣΥΡΙΖΑ και 13% ΧΑ ο ελληνικός λαός δείχνει μια κλίση προς το απόλυτο μπάχαλο. Η σοβαρή πιθανότητα αναρρίχησης στην εξουσία των μεταμοντέρνων μπολσεβίκων, αποτρέπει πολλούς από το εγχείρημα. Μετά τα ΠΑΡΩΝ στην ψηφοφορία για το μνημόνιο 3 , η κυβέρνηση συνεργασίας δείχνει πιο αδύναμη. Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε κίνητρα για την επαναφορά των χρημάτων εντός της χώρας, πράγμα που έπραξαν και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Σε μια χώρα όπου η κατοχή λογαριασμού σε τράπεζα του εξωτερικού είναι συνώνυμο της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η διαιώνιση των συζητήσεων για λίστες και λήσταρχους μόνο στο καλό κλίμα δεν συμβάλει. Βρείτε τους κλέφτες τώρα και βάλτε τους φυλακή να τελειώνουμε.
2.5 Σε παγκόσμιο κλίμα ύφεσης της οικονομίας, με μείωση της βιομηχανικής παραγωγής και άμεσες συνέπειες στον ευρωπαϊκό τριτογενή τομέα, η ελληνική οικονομία θα πρέπει να ανακαλύψει νέους τομείς και τρόπους εισόδου στις διεθνείς αγορές. Είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε ένα νέο σχέδιο ανάπτυξης πέρα από το λάδι, τον ήλιο και τον τουρισμό.
2.6 H Ελλάδα εισάγει το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων που καταναλώνει. Εισάγει και 1 εκατομμύριο τόνους τριφύλλι ετησίως. Μόνο το 2011, η χώρα μας εισήγαγε 400.000 τόνους μεταλλαγμένης σόγιας που προορίζονταν για ζωοτροφή στα ζώα που παράγουν βασικά προϊόντα της διατροφής μας, όπως το γάλα, τα αυγά και το κρέας! Οι εισαγωγές ζωοτροφών εν μέσω οικονομικής κρίσης, είναι μία παράλογη και καταστροφική σπατάλη. Τα «ταπεινά» ψυχανθή της ελληνικής γης, όπως το κουκί, το ρεβίθι, το μπιζέλι και το λούπινο, είναι από τις πιο θρεπτικές τροφές όχι μόνο για τον άνθρωπο, αλλά και για τα ζώα. Μπορούν να αντικαταστήσουν επάξια την εισαγόμενη σόγια στις ζωοτροφές, με πολλαπλά οφέλη για τους αγρότες, την οικονομία, το περιβάλλον και την υγεία μας. ( Από την Greenpeace)
2.7 Η ανεργία σύμφωνα με τον προϋπολογισμό αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω και να ανέλθει σε 22,4% (24,7% στο προσχέδιο), κυρίως λόγω κάμψης της οικονομικής δραστηριότητας. Με ύφεση της τάξης του 4,5% και χωρίς δημόσιες επενδύσεις, αλλά και αμφίβολες ιδιωτικές επενδύσεις το σενάριο αυτό φαίνεται αισιόδοξο. Εξάλλου σε διάφορες μελέτες που γίνονται (ΙΝΕ ΓΣΕΕ) το ποσοστό ανεργίας εκτιμάται στο 27-28% για το 2013.
Ένα τέτοιο ποσοστό ανεργίας σημαίνει ότι ελληνικές οικογένειες θα βρεθούν χωρίς δυνατότητα να καλύψουν τις βασικές ανάγκες διαβίωσης σε θέρμανση και διατροφή. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση είναι πράγματι αντικοινωνική η μείωση του ποσού του προϋπολογισμού που δίδεται για τα επιδόματα ανεργίας. Αντίθετα η συνδυαστική επίδραση αυξημένων ποσών προϋπολογισμού προοριζόμενα για επιδόματα μαζί με την ταχύτατη προώθηση των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης (κατάρτιση, επιδότηση της απασχόλησης κ.λ.π) θα ανακουφίσει χειμαζόμενους ανθρώπους.
Μέσω της αντιμετώπισης της ύφεσης, της προώθησης της ανάπτυξης και της αναβάθμισης των προσόντων του ανθρώπινου δυναμικού θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και θα δημιουργούνται θέσεις εργασίας με διατηρησιμότητα και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Για την προώθηση τέτοιων αναπτυξιακών και κοινωνικών πολιτικών είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα περισσότερο ενισχυμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. (Ασημίνα Ξυροτύρη, βουλευτής ΔΗΜΑΡ)
Τρίτον, η δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου με μακροχρόνιο ορίζοντα, η απλοποίηση του φορολογικού κώδικα, η αύξηση της διαφάνειας, η ανεξαρτητοποίηση της φορολογικής διοίκησης από πολιτικές παρεμβάσεις και η μείωση του γραφειοκρατικού κόστους.
3.1 Η οικονομία αναμένει το νέο φορολογικό σύστημα. Αλλά κανένα σύστημα όσο σοφό και αν είναι δεν μπορεί να αντισταθεί στις διαθέσεις των ανθρώπων. Η επαναστατική κίνηση να αντικατασταθούν όλοι οι διοικητές των εφοριών ανεστάλη. Γιατί; Η επιταγή της τρόικα να ελέγχονται δειγματοληπτικά κάθε χρόνο τα περιουσιακά στοιχεία των εφοριακών θα εφαρμοστεί;
3.2 Ήδη οι πολίτες πρέπει να δίνουν μάχη για να πάρουν μια απόδειξη. Η καινοτομία της εισαγωγής του πλαστικού χρήματος έτσι ώστε όλες οι συναλλαγές να γίνονται μέσω πιστωτικής κάρτας με άμεση απόδοση του ΦΠΑ στο κράτος και άμεση καταχώριση του ποσού στο λογαριασμό των συναλλασσομένων δεν φαίνεται να προχωράει.
3.3 Η Ελλάδα έχει αναλάβει ήδη από το πρώτο μνημόνιο την υποχρέωση να ιδρύσει ένα νέο σώμα αδιάφθορων ελεγκτών που να μην είναι μέλη του ήδη υπάρχοντος συστήματος. Διαβάζουμε ότι τα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση ότι είναι ασήμαντα. Γιατί;
3.4 160.000 υποθέσεις ύψους πολλών δις Ευρώ παραγράφονται με τη λήξη του 2012. Η διοίκηση παραδοσιακά κάνει χατίρια προς τους μεγάλους φορολογούμενους, φυσικά με το αζημίωτο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των 180 υπεράκτιων εταιριών ακινήτων ( υπόθεση Κρανιδίου) που παραπέμφθηκαν στο Διαπεριφερειακό Ελεγκτικό Κέντρο που διαθέτει όμως μόνο 30 ελεγκτές. Θα δοθεί παράταση της παραγραφής; Αλλά και να δοθεί έχει σκοπό το ελληνικό κράτος πέρα από δηλώσεις να κάνει ελέγχους και να μαζέψει τη φορολογητέα ύλη άμεσα; Τουλάχιστον τόσο άμεσα όσο έκοψε μισθούς και συντάξεις;
Τέταρτον, η ταχεία εφαρμογή των νόμων που ψηφίζονται και των αποφάσεων που λαμβάνονται.
4.1 Το κρατικιστικό μοντέλο κοινωνίας που οικοδομήσαμε πρέπει να καταστραφεί και όχι να μεταρρυθμιστεί. Όλες οι κρατικές υπηρεσίες πρέπει να επανιδρυθούν και να στελεχωθούν με νέους ικανούς ανθρώπους που βρίσκονται τώρα στην ανεργία ή ασφυκτιούν στο περιθώριο των διεφθαρμένων δομών της δημόσιας διοίκησης. Χρειαζόμαστε τους άριστους και πρέπει να τους βρούμε. Το ζήτημα δεν είναι μεγάλο ή μικρό κράτος, αλλά κράτος αποτελεσματικό, διαφανές, ευέλικτο και αντιγραφειοκρατικό. Όταν ένας αλλοδαπός θέλει 10 θεωρημένα έγγραφα για να γράψει το παιδί σε ένα ΕΠΑΛ είναι δυνατό να ελπίζουμε σε ανάκαμψη;
4.2 Θα διαλυθούν κάποτε οι άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες; Θα απολυθούν οι επίορκοι και οι δήθεν ψυχασθενείς; Θα απαλλαγούν υπηρεσίες από πλεονάζον προσωπικό και θα στελεχωθούν άλλες που έχουν ανάγκη; Θα ολοκληρωθεί επιτέλους η απογραφή των ΔΥ; Θα βρεθούν όσοι και όσες δεν έχουν αντικείμενο εργασίας λόγω της αδυναμίας των επιμέρους διευθύνσεων να διαχειριστούν ορθολογικά το προσωπικό τους; Θα απολυθούν όσοι προσλήφθηκαν τα τελευταία χρόνια εκτός ΑΣΕΠ; Θα αντικατασταθούν με διαφανείς διαδικασίες όσοι απολυθούν, από τη δεξαμενή των ανέργων εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο;
4.3 Η αξιολόγηση των ΔΥ θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα και να είναι ουσιαστική Αναμένουμε τα κριτήρια και τον τρόπο επιλογής των αξιολογητών. Αν είναι να γίνει προσχηματικά καλύτερα να λείπει. Αλλά δεν αρκεί να ελεγχθούν μόνο οι εργαζόμενοι. Πρέπει να αξιολογηθούν τα συστήματα διοίκησης και ελέγχου, οι επικεφαλείς όλων των υπηρεσιών, το έργο όλων των διευθύνσεων, συλλογικά και ατομικά.
Πέμπτον, η δημιουργία κλίματος κοινωνικής συναίνεσης.
5.1 Παρόλη τη δυσπιστία της κοινωνίας για την αποτελεσματικότητα των μέτρων, παρόλη την εσωτερική βάρβαρη υποτίμηση, παρόλες τις προκαταλήψεις που αναφέραμε, η πλειοψηφία των πολιτών παρακολουθεί με προσμονή τις εξελίξεις. Οι φήμες για μηδενισμό των επιτοκίων δανεισμού ή γενναίου κουρέματος του χρέους δίνουν ελπίδες βιωσιμότητας. Στο φινάλε δεν υπάρχει και κανένα άλλο αξιόπιστο σχέδιο σωτηρίας στο τραπέζι πέρα από ανοησίες περί επαναφοράς των μισθών και των συντάξεων στο 2009 με ένα νομοθέτημα, σε ένα άρθρο. Ο κόσμος της εργασίας δεν είναι αφελής, έστω και αν βολεύεται στην ιδέα ότι κάποιοι έχουν το μαγικό ραβδί που εμφανίζει χρήματα από το πουθενά.
Υπάρχει όμως ένας ισχυρότατος εσωτερικός «εχθρός» που θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να ανατρέψει την πορεία προς την εξυγίανση και τον ορθολογισμό. Είναι οι παντός είδους συντεχνίες και κάστες που αντιλαμβάνονται ότι τα ψωμιά τους είναι μετρημένα. Τις παρακολουθούμε να δίνουν το νυν υπέρ πάντων αγώνα για να απομακρύνουν την πιθανότητα δημιουργίας κλίματος κοινωνικής συναίνεσης. Είτε στο στενό δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ , είτε στα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία, είτε στο χώρο της επιχειρηματικότητας, οι ευνοούμενοι του παρελθόντος δίνουν τη μάχη, ευτυχώς χωρίς ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση. Οι εκδηλώσεις βίας στις οποίες καταφεύγουν αποδεικνύει και την αδυναμία τους. Είναι όμως ακόμα επικίνδυνοι γιατί είναι ισχυροί. Η ισχύς τους πολλαπλασιάζεται από μερίδες του πολιτικού συστήματος που ακόμα ελπίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε και αλλιώς, δηλαδή όπως τους βολεύει.
5.2 Παρακολουθούμε παράγοντες των κυβερνητικών κομμάτων να στηρίζουν ακόμα παράλογα συντεχνιακά προνόμια όπως αυτά των δικηγόρων, των δικαστικών, των υπαλλήλων της βουλής, των μηχανικών ή των δημοσιογράφων. Να αντιστέκονται στην ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων. Να αποκρύπτουν τις λίστες των φοροφυγάδων. Θα τους δούμε και προσεχώς να αποπειρώνται να διοχετεύσουν τα χρήματα της βοήθειας «καταλλήλως». Οι παράγοντες αυτοί αρνούνται να ενταχθούν στην υπόθεση σωτηρίας της χώρας και πρέπει να απομακρυνθούν από την κυβέρνηση στον επόμενο ανασχηματισμό.
Οι «αστικές» πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα είναι υποχρεωμένες να συμπλεύσουν με τους δανειστές ώστε να διασώσουν το σύστημα του οποίου ηγούνται. Ωστόσο ακόμα και μετά από τρία μνημόνια δείχνουν συχνά ανίκανες να ξεφύγουν από το παρελθόν τους. Η παγιωμένη αντίληψη που έχουν για το «πολιτικό κόστος» τις οδηγεί αντανακλαστικά στην υπεράσπιση των μικροσυμφερόντων και τους αποκρύβει το μεγάλο κάδρο, που είναι αυτό της σωτηρίας της καπιταλιστικής οικονομίας σε ευρωπαϊκό περιβάλλον στην οποία φαίνονται να πιστεύουν. Το λόμπυ της δραχμής υπάρχει, αλλά δεν είναι ισχυρό.
Η εφαρμογή των ψηφισμένων διοικητικών μεταρρυθμίσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, ο περιορισμός της σπατάλης, η ορθολογική αξιοποίηση των δημόσιων πόρων είναι ακόμα ζητούμενα, μέσα στο χάος αυτής της δημόσιας διοίκησης. Στους επόμενους μήνες θα παρακολουθήσουμε μια απέλπιδα προσπάθεια να γίνουν όσα προβλέπονται, λειψά και μίζερα, ώστε να διασωθούν κάποια από τα προνόμια των παρακεντέδων της εξουσίας. Ελπίζουμε ότι οι φύλακες, εγχώριοι και ξένοι, θα είναι παρόντες και αποτελεσματικοί.
5.3 Ορκισμένος εχθρός των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων είναι και τα πολιτικά άκρα. Τα κόμματα της ακροδεξιάς και της οπισθοδρομικής, δήθεν αντισυστημικής, Αριστεράς. Αντιλαμβάνονται ότι ο εθνολαϊκισμός έχει πέραση σε εποχές κρίσης, σπεκουλάρουν πάνω στην δομική έλλειψη Παιδείας και Ευρωπαϊκής κουλτούρας και αποκομίζουν πολιτικά οφέλη. Δεν προτείνουν απολύτως τίποτα, ούτε ένα υποτυπώδες σχέδιο διαφορετικής πορείας. Υποστηρίζουν όμως άκριτα κάθε διαμαρτυρία, δίκαιη ή άδικη, θέτουν παράλογα και μαξιμαλιστικά αιτήματα, υποδαυλίζουν τη βία, αναζητούν πολιτικά κέρδη αποκλειστικά στο πεδίο της επικοινωνίας. Παίρνουν παράλογα ρίσκα, ποντάροντας όχι απλά στην αποτυχία της κυβέρνησης, αλλά στην κατάρρευση της χώρας τους την οποία όμως κατά βάθος απεύχονται. Γιατί ξέρουν ότι αν αναλάβουν μια χώρα χρεοκοπημένη είναι αδύνατο να την οδηγήσουν κάπου με ασφάλεια μέσα σε τόσο δυσμενές οικονομικό περιβάλλον. Τα ποσοστά των προτιμήσεων που σήμερα καρπώνονται, θα εξανεμιστούν σε συνθήκες γενικευμένης ανομίας. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ παλινωδεί συνεχώς μεταξύ μιας πιο θεσμικής και σοβαρής στάσης και ενός έξαλλου αντικυβερνητισμού και φιλοσυντεχνιασμού που είναι αποτέλεσμα των εσωτερικών του διαφορών και του μικρού ειδικού βάρους των βασικών του στελεχών. Το δυστύχημα είναι ότι μια τέτοια Αριστερά, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δυναμιτίζει το κλίμα κοινωνικής συναίνεσης, και δεν συμμετέχει στην αναζήτηση λύσεων ως όφειλε. Βοηθά όμως στην απαξίωση του Αριστερού Λαϊκισμού ως πολιτικού ρεύματος και αυτό είναι θετικό.
5.4 Τι απομένει; Οι μειοψηφικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελευθερισμού που μάχονται στο πλευρό των όποιων μεταρρυθμιστικών κυβερνητικών δυνάμεων. Στο πλευρό του Στουρνάρα, του Χατζηδάκη και του Μανιτάκη. Δεν αποδέχονται άκριτα τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, δεν διστάζουν να αντισταθούν στις εκδηλώσεις του κυβερνητικού δεξιού λαϊκισμού, τις οπισθοδρομήσεις και τους δισταγμούς. Πατούν στη γη και ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από αυτήν την κυβέρνηση. Υπάρχουν όμως άπειρες δυνατότητες βελτίωσής της. Κατέκτησαν ήδη μια σημαντική νίκη στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με την επιτυχή ολοκλήρωση της ψηφοφορίας για τα συμβούλια διοίκησης. Ο λόγος τους πείθει ολοένα και ευρύτερα στρώματα νουνεχών ανθρώπων. Είναι οργανωμένες σε μικρά διάσπαρτα σχήματα, αλλά η απαίτηση για κάτι ευρύτερο και μεγάλο, συνεχώς αυξάνεται. Είναι οι μόνες δυνάμεις που αναζητούν λύσεις σε πεδία άγνωστα για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα. Είναι εργαστήρια σκέψης. Είναι η ελπίδα του αριστερού φιλελευθερισμού.
city news and voices – Η ελπίδα του αριστερού φιλελευθερισμού | www.athensvoice.gr.
Νίκος Ερηνάκης und die Haken
Ο Νίκος Ερηνάκης είναι ποιητής. Νέος ποιητής. Ποιητής που έρχεται. Εδώ, κάνει κι άλλα. Πιο πολλά. Λιγότερα απ’ όσα είναι έτοιμος να κάνει. Ναι.
10112012 | «Το Κεφάλαιο του Μαρκ» | AmagiRadio.com | Καλεσμένος ο Γιώργος Προκοπάκης
Η τριπλή σταύρωση της γενιάς του Πολυτεχνείου | Πέτρος Παπασαραντόπουλος | Μεταρρύθμιση
Η γενια του Πολυτεχνειου και της Μεταπολιτευσης ειναι μια παραξενη γενια. Τόσο στο συλλογικό υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας, όσο και στο δημόσιο λόγο, αντιμετωπίστηκε ως ένα ενιαίο σύνολο, ως μια «φαντασιακή κοινότητα», για να χρησιμοποιήσω τον τόσο εύστοχο όρο του Μπένεντικτ Άντερσον. Πέρασε έτσι στη σφαίρα του Μύθου, με τις θετικές και αρνητικές συνδηλώσεις, συσκοτίζοντας αποχρώσεις, αποκλίσεις και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Από αυτή την άποψη, βιβλία όπως αυτό του Χρίστου Ζαφείρη Αντεθνικώς Δρώντες… 1971-1974, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, μας προσγειώνουν. Από το χώρο του φαντασιακού, δηλαδή εκτός της Ιστορίας, αναφέρονται σε ανθρώπινα όντα, με σάρκα και οστά, σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Η συμβολή του βιβλίου σε μια ψύχραιμη αποτίμηση αυτής της γενιάς και αυτής της περιόδου, είναι πολύτιμη.
Αυτή η μυθοποίηση οδήγησε σε αυτό που αποκαλώ την τριπλή σταύρωση της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Η πρώτη σταύρωση έγινε επί δικτατορίας. Ήταν η γενιά των αντεθνικώς δρώντων, η γενιά που απειλούσε τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό της χούντας. Ήταν η γενιά που αντιστάθηκε στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών, που ήταν η ιδεολογική καρικατούρα της δικτατορίας. Η πρώτη αυτή σταύρωση, δεν ήταν μόνον συμβολική. Ήταν και υλική, με διώξεις, συλλήψεις, βασανιστήρια, ακόμα και θανάτους, που καλό είναι να μην ξεχνάμε.
Η δεύτερη σταύρωση έγινε μετά την πτώση της δικτατορίας. Η γενιά του Πολυτεχνείου, αναπληρώνοντας το ψυχολογικό κενό ενός λαού που στην πραγματικότητα δεν αντιστάθηκε στη δικτατορία, έγινε οι ήρωες του Πολυτεχνείου. Έγινε σχολική γιορτή, επέτειος, με πανηγυρικούς της ημέρας, στεφάνια, διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, δακρυγόνα.
Ήταν τόση η υπερβολή, που το 1983 εξαγγέλθηκαν 17ήμεροι εορτασμοί. Τότε, τρεις από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Πάνος Ερμείδης, ο Κώστας Αναγνωστόπουλος και ο Θωμάς Βασιλειάδης, ο οποίος δεν είναι ανάμεσά μας, πήραν την πρωτοβουλία της σύνταξης ενός κειμένου, που περιγράφει το κλίμα εκείνης της εποχής. Το υπέγραψαν δεκάδες. Χαρακτηριστικό απόσπασμα από αυτό το ιστορικό κείμενο:
«…Δυστυχώς, μετά την μεταπολίτευση, το ενωτικό και μαζικό πνεύμα εκείνης της εποχής δίνει σιγά – σιγά τη θέση του στο κομματικό και ατομικό συμφέρον. Πράγμα που συνεχίζεται με εντονότερο ρυθμό όσο περνά ο καιρός και επιβεβαιώνεται από τον αγώνα δρόμου που γίνεται για την οικειοποίηση του Πολυτεχνείου. Πιστεύουμε πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να οικειοποιείται τους αγώνες του 1973. Και πως συνθήματα του τύπου «ο αγώνας δικαιώθηκε», «δικαιώνεται» ή «συνεχίζεται», με τη σκοπιμότητα που λέγονται, δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα του Πολυτεχνείου.
Οι εκδηλώσεις που διοργανώνονται καταλήγουν σε παρελάσεις κομματικών μπλοκ που συναγωνίζονται μεταξύ τους για την προβολή των δικών τους συνθημάτων και για το πλήθος που μπορούν να στρατεύσουν. Τέτοιου είδους τριήμερες, επταήμερες ή δεκαεπταήμερες εκδηλώσεις, με πομπώδες ύφος και δοξαστικά, οδηγούν αναπόφευκτα σε αδρανοποίηση του πνεύματος αντίστασης και σε αλλοίωση του πολιτικού ήθους που χαρακτήριζε τους νέους που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία…».
Η τρίτη, και ίσως πιο οδυνηρή σταύρωση, είναι το ευρύτατα διαδεδομένο στερεότυπο στην Ελλάδα της κρίσης: Η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε την Ελλάδα. Κατηγορείται, όπως εύστοχα έγραψε ο Γιάννης Βούλγαρης, «… για τις άρρητες υποσχέσεις που οι άλλοι περίμεναν και η ίδια δεν εκπλήρωσε.» Πολλοί την κατηγόρησαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν την άποψη ότι όσοι την αποτέλεσαν, ήταν οι ολετήρες της πατρίδας.
Τριπλή σταύρωση λοιπόν. Οι αντεθνικώς δρώντες έγιναν ήρωες και στη συνέχεια, ολετήρες. Τρεις φαντασιακές κατασκευές για το ίδιο κοινωνικό υποκείμενο. Καλό θα ήταν να τις αποδομήσουμε μέσα από μια ψύχραιμη προσέγγιση, μέσα από μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, όπως συνηθίζαμε να λέμε παλιότερα.
Η γενιά αυτή έχει, κατά την άποψή μου ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Προέταξε το γενικό συμφέρον. Υπερέβη την ιδιοτέλεια και τον ατομικισμό, κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Άρθρωσε πολιτικό λόγο υψηλής ποιότητας και ήθους. Μίλησε, αισθάνθηκε και έπραξε με βάση το «εμείς» και όχι το «εγώ». Στελέχωσε τα κόμματα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, της πληρέστερης από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Οι μεγάλες μάζες αυτής της γενιάς ακολούθησαν κυρίως το ΠΑΣΟΚ και οι πρωταγωνιστές της εντάχθηκαν κυρίως στα κόμματα της αριστεράς.
Στη συνέχεια, ακολούθησε τη μοίρα της ελληνικής κοινωνίας. Η επικράτηση της καταστροφικής ιδεολογίας της μεταπολίτευσης, που χαρακτηρίστηκε από τον ατομισμό, το συντεχνιασμό, την άρνηση της εργασίας ως κοινωνικής αξίας και την επίρριψη όλων των ευθυνών για τα δεινά της χώρας στους ξένους, διέλυσε το γενετικό πυρήνα της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης. Σταδιακά, η ελληνική κοινωνία αποσαθρώθηκε, παρασύροντας στην καταστροφή της και τη γενιά που τόσες υποσχέσεις είχε δώσει για κάτι διαφορετικό.
Απομένει μια ιστορικά αποστασιοποιημένη αποτίμησή της. Το βιβλίο του Χρίστου Ζαφείρη είναι μια πολύτιμη συμβολή σε αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται παράλληλα να αναστοχαστούμε και την πολιτική λειτουργία και τα πολιτικά αποτελέσματα της κορυφαίας πράξης της, που ήταν η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Γνωρίζοντας ότι ανοίγω ένα πολύ μεγάλο κεφαλαίο, σταματώ εδώ.
*Κείμενο βασισμένο στην ομιλία του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρίστου Ζαφείρη, Αντεθνικώς Δρώντες… 1971-1974, που πραγματοποιήθηκε στην Ένωση Συντακτών Κύπρου, στις 20 Απριλίου 2012.
Η τριπλή σταύρωση της γενιάς του Πολυτεχνείου | Πέτρος Παπασαραντόπουλος | Μεταρρύθμιση.
Ντίνος Χριστιανόπουλος | «Μνήμη Πολυτεχνείου» | photo by ©Paolo Pellegrin
«Το πάρκο του Νοέμβρη με τα πεσμένα φύλλα και οι φοιτητικές πορείες με τα ξεθυμασμένα συνθήματα μου φέρανε στο νου το λοκατζή τον Γιάννη. Ήταν οι μέρες με τα γεγονότα· τον είχα χάσει. Όταν τον ξαναβρήκα, “Ήμασταν στην Αθήνα”, μου είπε· “μας πήγαν στο Πολυτεχνείο και τα κάναμε γυαλιά-καρφιά. Δυο μέρες σπάναμε, τίποτα όρθιο δεν αφήσαμε ― κατάλαβες: δήθεν οι φοιτητές”. “Καλά, εσείς δε δείρατε, δεν μπαγλαρώσατε;” ρώτησα ταραγμένος. “Όχι, αυτά τα κάναν άλλοι, από πριν”. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου: άσκημο πράγμα να ’χεις φίλους πραιτοριανούς, να αγκαλιάζεις πόδια που κλοτσούσαν θύματα πριν από λίγο.»
Song of this dawn | Gee!
OUGH.gr | The pop Athens free press we (also) love
Η ιστορία του κόσμου σε 2΄ | Our story in two mins.
Μια ανάσα από το πλεόνασμα | Γιώργος Προκοπάκης | Protagon.gr
Σε προηγουμενο σημειωμα (εδω) ξεκινησαμε τη συζητηση της προτασης του κ. Γιάνη Βαρουφάκη (ΓΒ) για άρνηση της καταβολής της δόσης των €31.5 δισ (ολοκληρωμένη εδώ). Η πρόταση ξεκινάει από το γεγονός πως η Ελλάδα βρίσκεται μόλις €2.5 μακριά από τον μηδενισμό του πρωτογενούς ελλείμματος. Κατά συνέπεια, με συντονισμένη και στοχευμένη δράση περικοπών από τις υψηλές μισθοδοσίες του δημοσίου, μπορούμε να μηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα από σήμερα και να διαπραγματευθούμε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα με τους πιστωτές μας χωρίς τον κίνδυνο κατάρρευσης. Ας δούμε τι σημαίνει ότι βρισκόμαστε «μια ανάσα» από το πλεόνασμα.
Έλλειμμα πίσω από την κουρτίνα
Υπάρχουν τρεις απολύτως βέβαιες πηγές «ελλείμματος εν αναμονή», υποχρεώσεις, δηλαδή, του δημοσίου οι οποίες δεν καταγράφονται στον προϋπολογισμό, γίνονται όμως έλλειμμα μόλις χρειασθεί να εξοφληθούν (υπάρχουν και άλλες, αλλά περιοριζόμαστε στις πέραν πάσης αμφισβητήσεως). Αυτές είναι:
- Οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημοσίου. Αυξάνουν τα τρία τελευταία χρόνια με καθαρό ρυθμό περίπου €2 δισ το χρόνο, με εξάρσεις τις περιόδους καθυστερήσεως δόσεων της τρόικας. Το τελευταίο τρίμηνο (χωρίς τη δόση) αυξάνουν με ρυθμό περίπου €6 δισ το χρόνο. Το μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι οφειλές για φάρμακα, προμήθειες νοσοκομείων και οφειλές προς ΟΤΑ. Σήμερα είναι €8.3 δισ.
- Οι εξοπλιστικές δαπάνες. Το 2010 και 2011 οι δαπάνες εξοπλιστικών προγραμμάτων που καταγράφονται στον προϋπολογισμό μειώθηκαν κατά €2 δισ (από €2.6 δισ σε €600 εκατ). Το μέγιστο ποσοστό δεν αφορά προγράμματα και παραγγελίες που ακυρώθηκαν, αλλά πληρωμές που μεταφέρθηκαν στο μέλλον, μέσω διακανονισμών και συνεννοήσεων με τους προμηθευτές.
- Οι εγγυήσεις του δημοσίου. Το δημόσιο εγγυάται μεταξύ άλλων δάνεια ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και παραχωρήσεων. Όταν ο δανειολήπτης οργανισμός αδυνατεί να εξοφλήσει το δάνειο η εγγύηση καταπίπτει και το δημόσιο υποχρεούται στην εξόφληση. Κάθε χρόνο εγγράφονται στον προϋπολογισμό καταπτώσεις εγγυήσεων περίπου €1.5 δισ. Σήμερα οι εγγυήσεις του δημοσίου είναι λίγο πάνω από €20 δισ.
Η «μια ανάσα απόσταση» από το πλεόνασμα (είπαμε, μόλις €2.5 δισ), παραμένει μια ανάσα και δεν γίνεται μερικά χιλιόμετρα, υπό την προϋπόθεση ότι όλες οι συνθήκες που οδηγούν σε εμφάνιση ελλειμμάτων είναι υπό έλεγχο. Στην σχετικά καλή κατάσταση της παραπάνω λίστας οδηγηθήκαμε μετά από (α) το ξεκαθάρισμα «κρυφών» οφειλών από την εποχή Αλογοσκούφη (Οκτώβριος 2010), (β) εξόφληση προμηθευτών νοσοκομείων με ομόλογα (κουρεύτηκαν και αυτά!), (γ) διαδοχικές ενισχύσεις των τελικών οφειλετών μέσω του προϋπολογισμού, (δ) κούρεμα δανείων (κυρίως ΔΕΚΟ) ύψους €13 δισ στο πλαίσιο του PSI+. Στην λίστα παραπάνω παρατίθενται οι υποχρεώσεις που έχουν απομείνει ή επαναδημιουργηθεί.
Στο Μνημόνιο 3 που μόλις ψηφίσθηκε, λαμβάνονται μέτρα για να σταματήσει η επαναδημιουργία αυτών των «ελλειμμάτων εν αναμονή»: δραστική περιστολή φαρμακευτικής και νοσοκομειακής δαπάνης, δραστική περιστολή δαπανών ΟΤΑ, δραστική περιστολή αμυντικών δαπανών. Η δανειακή σύμβαση προβλέπει ρητά την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου και τα μέτρα διαφυλάσσουν από την επανεμφάνισή τους. Η βελτίωση των οικονομικών ΔΕΚΟ και ΟΤΑ θα περιορίσουν τις καταπτώσεις εγγυήσεων. Οι περικοπές αμυντικών δαπανών θα ισοσταθμίσουν τις μεταχρονολογημένες πληρωμές.
Δηλαδή, εάν δεν ληφθούν τα μέτρα (ή ισοδύναμα) που προβλέπονται στο Μνημόνιο 3, όλα τα παραπάνω θα γίνουν κάποια στιγμή έλλειμμα και χρέος. Εάν σταματήσει η χρηματοδότηση του δημοσίου όπως προτείνεται, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις θα αυξάνουν ανεξέλεγκτα – το πιθανότερο είναι να μπει λουκέτο σε νοσοκομεία και να καταρρεύσουν οι ΟΤΑ – και οι καταπτώσεις εγγυήσεων θα ξεπερνούν κατά πολύ το σημερινό «ταπεινό» €1.5 δισ το χρόνο.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις συρρίκνωσαν, αναλώμασι των πολιτών της χώρας, το πρωτογενές έλλειμμα από €24 δισ σε μόλις €2.5 δισ, υπό την προϋπόθεση όμως πως τόσο η χρηματοδότηση του δημοσίου θα συνεχισθεί όσο και πως θα γίνουν δραστικές περικοπές ή αναδιαρθρώσεις σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς ώστε το επίπεδο αυτό του ελλείμματος να είναι διατηρήσιμο και να πέσει ακόμη περισσότερο.
Ας μηδενίσουμε λοιπόν το πρωτογενές έλλειμμα
Από τα αναφερόμενα στο προηγούμενο εδάφιο κρατάμε για την ανάλυσή μας μόνον τα σχετικά με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου, ώστε να παραμείνουμε στο ίδιο πλαίσιο με την πρόταση ΓΒ.
Τι χρειάζεται, λοιπόν, για να μηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα;
- Περικοπή δαπανών όσο είναι το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού, €2.5 δισ. Ο ΓΒ προτείνει περικοπή από την υψηλή μισθοδοσία του δημοσίου.
- Περικοπή δαπανών όση θα είναι η μείωση των εσόδων του δημοσίου από τις περικοπές για μηδενισμό του ελλείμματος. Από τα €2.5 δισ των υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων, το δημόσιο «χάνει» έσοδα από φορολογία, άμεση και έμμεση, και εισφορές τουλάχιστον το 1/3, περίπου €0.8 δισ.
- Εξόφληση των σημερινών ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, €8.3 δισ. Ο ΓΒ προτείνει την ανταλλαγή με μελλοντικές φοροελαφρύνσεις μέσω ειδικών ομολόγων σε μια εξαετία, δηλαδή μείωση εσόδων του δημοσίου κατά €1.4 δισ ετησίως.
- Λήψη μέτρων αμέσου αποτελέσματος ώστε να μη συσσωρεύονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές. Χωρίς καμιά άλλη χρηματοδότηση αυτές «τρέχουν» με ρυθμό €6 δισ ετησίως.
Για να είναι η Ελλάδα αυτάρκης και σίγουρη ώστε να μπορεί να διαπραγματευθεί για διακανονισμούς του χρέους, παροχή ρευστότητας στις τράπεζες, αναπτυξιακά πακέτα και ό,τι άλλο χρειάζεται, χωρίς τον κίνδυνο κατάρρευσης, απαιτείται να φροντίσει κάθε ένα από τα τέσσερα σημεία παραπάνω. Αυτά αθροίζονται σε μέτρα €10.7 δισ.
Περίπου όσα μας ανάγκασε η τρόικα να πάρουμε ώστε να συνεχισθεί η στήριξη. Σ’ αυτά δεν περιλαμβάνονται οι εξοφλήσεις των μεταχρονολογημένων δαπανών εξοπλιστικών, ούτε οι καταπτώσεις εγγυήσεων (πέραν των «συνήθων» €1.5 δισ).
Ο ΓΒ παρουσιάζει μια «ελκυστική» πρόταση, στην οποία όμως μόνον το «λογιστικό» έλλειμμα των €2.5 δισ λαμβάνεται υπ’ όψιν(σημείο 1) – ούτε καν οι επιπτώσεις στα έσοδα της δικής του πρότασης (σημεία 2 και 3). Εάν στα σοβαρά περνούσε από το μυαλό κάποιου πολιτικού ηγέτη ή του πρωθυπουργού η άρνηση λήψης της δόσης, καλά θα έκανε να το ξανασκεφθεί.
*Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύµβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών, πρώην καθηγητής στο Columbia University.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ.
Είναι βιώσιμο το χρέος; | Γιώργος Προκοπάκης | ΤΑ ΝΕΑ
Με τη δημοσια «διαμαχη» Λαγκαρντ – Σοϊμπλε, η βιωσιμοτητα του χρεους έχει γίνει κύριο ζήτημα στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, ακόμη και για την εκταμίευση της καθυστερούμενης δόσης των 31,5 δισ. ευρώ. Οσον αφορά το ΔΝΤ, η συνέχιση της συμμετοχής του στο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας εξαρτάται από το αν το χρέος είναι βιώσιμο και η ευρωζώνη πιέζεται να προχωρήσει σε κινήσεις που θα εγγυώνται ακριβώς αυτό – πιέζεται ποικιλοτρόπως και η Ελλάδα.
Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους πάντα ήταν πρόβλημα και μέλημα για την τρόικα. Ανεδείχθη ρητώς και ως ποσοτικός στόχος με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 17/10/2011: 120% του ΑΕΠ το 2020. Την εικόνα θολώνει το ότι η βιωσιμότητα του χρέους δεν εξαρτάται μόνο από τον δείκτη χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η αναφορά σε αυτόν δίνει λαβή σε προσχηματικούς προβληματισμούς τύπου, «η Ιαπωνία έχει χρέος 200% του ΑΕΠ», και αποπροσανατολιστική ρητορική όπως το προεκλογικό, «θα έχουμε περάσει από μια δεκαετή κόλαση για να ξαναγυρίσουμε εκεί που είχε αφήσει η ΝΔ το χρέος το 2009». Θα επιχειρήσουμε να ρίξουμε λίγο φως στο ζήτημα.
Κάθε χρέος είναι βιώσιμο εφόσον ο οφειλέτης μπορεί να το εξυπηρετεί. Δηλαδή, εάν μπορεί να πληρώνει τους τόκους και όταν λήγει το χρέος να καταβάλλει το χρεολύσιο. Εάν ο οφειλέτης έχει πλεονάσματα ή «έκτακτα» έσοδα από πώληση περιουσιακών στοιχείων, τα χρησιμοποιεί για την εξόφληση των λήξεων του χρέους. Εάν όχι (ή εάν δεν επαρκούν) υποχρεούται να ανανεώσει το χρέος δανειζόμενος από άλλη πηγή (αναχρηματοδότηση). Οσο πιο απλωμένο χρονικά είναι το χρέος τόσο ευκολότερη είναι η αναχρηματοδότησή του. Το 120% του ΑΕΠ του 2009 στο οποίο αναφερόταν προεκλογικά η ΝΔ, διαφέρει ουσιαστικά από το χρέος με τον ίδιο δείκτη που φανταζόταν η κ. Μέρκελ στις 27/10/2011. Το μεν απαιτούσε αναχρηματοδότηση στο σύνολό του κάθε επτά χρόνια (κάθε χρόνο έπρεπε να βρίσκει ο υπουργός Οικονομικών περίπου 16% του ΑΕΠ από τις αγορές), το δε, επειδή σχεδιαζόταν με κύκλο αναχρηματοδότησης εικοσαετίας, θα απαιτούσε κάθε χρόνο μόνο 5% του ΑΕΠ από τις αγορές. Επίσης, το μέσο επιτόκιο του ελληνικού δανεισμού ήταν το 2009 περίπου 4,6%, ενώ τα τροϊκανά δάνεια σήμερα παρέχονται με επιτόκιο κάτω από 2%.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ακόμη και μετά τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους στην ιστορία με το PSI+, το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο με τα σημερινά δεδομένα.
Πώς μπορεί να γίνει βιώσιμο;
Πρώτον, και προφανώς, μειώνοντάς το απολύτως: με ιδιωτικοποιήσεις και αγορά χρέους, με πλεονάσματα και σταδιακή αγορά χρέους, με επαναγορά βαθιά υποτιμημένου χρέους από τις αγορές, με διακανονισμό με τους δανειστές για μείωση του χρέους (κούρεμα – του επίσημου τομέα, πια).
Δεύτερον, απλώνοντάς το χρονικά, ώστε η αναχρηματοδότησή του να είναι πιο εύκολη, και με περίοδο χάριτος ώστε να έχουν γίνει εν τω μεταξύ οι αλλαγές στην οικονομία που θα επιτρέπουν μακροπρόθεσμα την εξυπηρέτησή του – πάλι με διακανονισμό με τους δανειστές.
Τρίτον, με μείωση του κόστους εξυπηρέτησης (του επιτοκίου, δηλαδή) και με διοχέτευση του οφέλους στην οικονομία για πολλαπλασιασμό του – πάλι με διακανονισμό με τους δανειστές.
Τέταρτον, με ραγδαία εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών που θα ενισχύουν την ανάπτυξη και τη δημιουργία πλούτου.
Πέμπτον, με τη δημιουργία συνθηκών που θα προσελκύουν επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη.
Ολα αυτά έχουν κόστος. Σε μια συναινετική διαδικασία, όπως είναι (θεωρητικά τουλάχιστον) το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας, επιχειρείται να βρεθεί συμβιβαστική λύση, με κατανομή του κόστους στους συμμετέχοντες. Επειδή η κατάληξη σε βιώσιμο χρέος θα έχει κόστος για όλους, με καθέναν να έχει διαφορετικές αντοχές, περιορισμούς (κοινωνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, ή θεσμικούς), ακόμη και ιδιοτέλειες, θα γίνεται διαπραγμάτευση μέχρι την τελευταία στιγμή.
Για την ώρα, με το Μνημόνιο ΙΙΙ που ψηφίστηκε, η ελληνική κοινωνία ανέλαβε το δικό της κόστος. Είναι μεγάλο, είναι δυνητικά καταστροφικό για τον κοινωνικό ιστό. Μπορεί όμως να σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους της κρίσης, εάν οι εταίροι ανταποκριθούν και αναλάβουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κόστος ώστε το ελληνικό χρέος να γίνει όχι μόνο βιώσιμο αλλά και βιωτό.
Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύµβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών, πρώην καθηγητής στο Columbia University
Το κείμενο από εδώ.
«Ποιητές στη σκιά» | Κατερίνα Γώγου
Πεμπτη 15 Νοεμβριου
στις 8:30 μ.μ.
(εκδ. Γαβριηλίδης, Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι)
Κύκλος «Ποιητές στη σκιά»
Αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου
*
Μιλούν ο ποιητής Δημήτρης Αθηνάκης
και η ποιήτρια Ευτυχία Παναγιώτου
*
Ποιήματα θα διαβάσει η ηθοποιός Μυρτώ Αλικάκη
*
Επιμέλεια Κύκλου: Γιώργος Μπλάνας
Ραδιοφωνική επιμέλεια: Κώστας Φασουλάς
Music of this night | Come and get me
Διακοπή επιτηδεύματος και μαύρη εργασία | Δημήτρης Φύσσας | Athens Voice
«Μπηκα στο επαγγελμα το 1984. Τοτε δεν ηταν καν υποχρεωτικη η εγγραφή στο ΤΕΒΕ. Δεν είχαμε ΦΠΑ, ούτε καταστάσεις πελατών – προμηθευτών. Οι υπολογιστές ήταν άγνωστοι. Οι φάκελοι στην εφορία ήταν όλοι χειρόγραφοι. Η γραφειοκρατία, βεβαίως, μεγάλη. Τα βιβλία μου, κουτσά στραβά, τα κατάφερνα μόνος μου, χωρίς λογιστή. Έγραφα όλα μου τα έσοδα, τα δήλωνα όλα. Δε λάδωνα ποτέ, τους έλεγα ‘ορίστε ελέγξτε ό,τι θέλετε’. Καταλάβαιναν ότι δεν έχουν να βγάλουν τίποτα από μένα, δεν έλεγχαν τίποτα, πλήρωνα κανονικά το φόρο μου. Ακριβώς ό,τι μου αναλογούσε, ούτε πάνω, ούτε κάτω.
Όταν έγινε η μηχανογράφηση στην εφορία, επί Τσοβόλα νομίζω, το κύριο επιχείρημα ήταν ότι όλα θα γίνονται πιο απλά και πιο γρήγορα και θα μειωθούν οι ουρές. Επίσης ότι θα πάψει η γραφειοκρατία, δε θα χρειάζονται χαρτιά και όλα θα γίνονται μέσω υπολογιστή και με την ταυτότητα. Λέγανε τότε, θυμάμαι, ότι οι λογιστές θα πεινάσουν.
Σήμερα έχω υποχρεωτικό ΤΕΒΕ (περίπου 900 ευρώ το δίμηνο), επιμελητήρια (δηλαδή λεφτά για πέταμα), ΦΠΑ, καταστάσεις πελατών – προμηθευτών, συνάφεια, internet για ΦΠΑ και δήλωση εισοδήματος και πολλά άλλα. Έχουμε αποχτήσει ΑΦΜ και κλειδάριθμο για το internet. Μου ζητάνε κάθε τόσο χαρτί από το ΙΚΑ ότι δεν απασχολώ προσωπικό. Για να τρυπήσω καινούργια μπλοκάκια συμπληρώνω διάφορες υπεύθυνες δηλώσεις. Μου ζητάνε και χαρτί από το ΤΕΒΕ. Το ΤΕΒΕ ζητάει χαρτιά της εφορίας, η εφορία του ΤΕΒΕ, ένα τμήμα της εφορίας από άλλο τμήμα της (ενώ τα έχουν όλα ήδη τα χαρτιά και με βλέπουν και στον υπολογιστή τους), οι σφραγίδες είναι όσες και πριν, οι απαραίτητες υπογραφές περισσότερες από πριν, τα τρεξίματα περισσότερα από πριν. (Υπάρχει κι ένας τύπος βεβαίωσης του ΤΕΒΕ υποχρεωτικά χειρόγραφος, με καρμπόν!) Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Κλειδάριθμο, ας πούμε, μπορείς να πάρεις μόνο από την εφορία που έκανες έναρξη. Εσύ μπορεί να είσαι για δουλειές στην Αλεξανδρούπολη και η εφορία σου στην Καλαμάτα, αλλά πρέπει να πας Καλαμάτα. Μα τότε τι θα πει on line;
Έχω υποχρεωτικά και λογιστή, γιατί η νομοθεσία αλλάζει πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ τις καινούργιες διατάξεις, αλλά και γιατί σε μερικές περιπτώσεις είναι υποχρεωτικό. Δηλαδή ο φορολογούμενος μόνος του, ακόμα κι αν τα καταφέρνει καλά, πρέπει να προσλάβει λογιστή. Όλες οι εφορίες έχουν πλήρη μηχανοργάνωση. Κι όμως, οι ουρές είναι όλο και μεγαλύτερες. Και δεν προλαβαίνεις να σταθείς μες το χρόνο, κάθε μήνα πάντα κάποια φορολογική υποχρέωση τρέχει. Αν χάσεις μια ελάχιστη προθεσμία, πρόστιμα κι άλλα πρόστιμα. Αν έχεις μηδενικό ΦΠΑ, δηλαδή δεν έχεις ν΄ αποδώσεις ούτε ευρώ κάποιο τρίμηνο, γιατί να υποβάλλεις; Έτσι. Κι αν δεν υποβάλλεις, πρόστιμο. Πάλι έτσι.
Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. Η κατάσταση είναι χειρότερη από το 1984, γιατί τώρα έχουμε και όλα τα άλλα χαρτιά που είπα και δε θυμάμαι και πόσα άλλα, μόνο που προστέθηκαν και οι υπολογιστές και το internet. Δηλαδή η γραφειοκρατία αυξήθηκε, τίποτα δε βελτιώθηκε. Αντί να πηγαίνουμε μπροστά, πάμε πίσω. Σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα, το ελληνικό κράτος όχι μόνο δε μου έχει προσφέρει τίποτα, παρά μου βάζει ολοένα περισσότερα και μεγαλύτερα εμπόδια.
Τώρα θέλει να μας φορολογεί κι από το πρώτο ευρώ. Τώρα λοιπόν κι εγώ έκανα κιόλας αυτό που κάνουν όλοι: Διακοπή και μαύρη εργασία. Έγινα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, παραβάτης. Δήλωσα διακοπή προχτές, τους πήγα τα βιβλία, τα κλείσαμε, μου σκίσανε και τα μπλοκ, κομμένα κι άκοπα. Θα κόψω και το ΤΕΒΕ. Επαγγελματική στέγη τέλος, θα ξενοικιάσω με το τέλος του μήνα, ήδη ξεκουβαλάω. Θα δουλεύω με γνωστούς και φίλους και μερικούς παλιούς πελάτες. Θα ρίξω τις τιμές, θα βγάζω πολύ λιγότερα λεφτά, θα χάσω σίγουρα και πολλούς πελάτες. Υπολογίζω ότι θα βγάζω κάτι ελάχιστα κατοστάρικα το μήνα. Αλλά θα είναι δικά μου, όχι δικά τους. Όλοι γύρω μου το κάνουν, όλα τα επαγγέλματα. Όλοι έχουνε μεταφέρει τα σύνεργά τους στο σπίτι τους ή σε αποθήκες και δουλεύουνε παράνομα. Τώρα λοιπόν το κάνω κι εγώ. Κι ό,τι γίνει. Μετά τα εισοδήματα του 2012, δεν θα μου ξαναπάρουν ούτε ένα ευρώ με άμεσο φόρο. Έσοδα μηδέν, καταλαβαίνεις τι θα πει μηδέν; Υπολογίζουν σε παραπάνω λεφτά από μένα, αλλά θα πάρουν ένα τίποτα. Κι ούτε θα ξαναπατήσω στις ουρές τους για χαρτιά, παραχαρτιά, δηλώσεις και διπλότυπα».
Για την αντιγραφή
Δημήτρης Φύσσας
city news and voices – Διακοπή επιτηδεύματος και μαύρη εργασία | www.athensvoice.gr.
Dimitris Athinakis | Latenighter 