Category Archives: blogging

Πώς να αγαπήσεις μια πολυκατοικία | Δημήτρης Ρηγόπουλος | URBAN LAB | LiFO

Posted on by

Λεπτομέρεια από φωτογραφία του Γιώργη Γερόλυμπου από την ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία.

 

Έβρεχε σίγουρα / εκείνες τις μακρόσυρτες φθινοπωρινές απογευματινές βροχές που μας έλειψαν φέτος / πρώτα χρόνια του γυμνασίου, επιστρέφοντας από το σχολείο / έχω ξεχάσει ποιες σκέψεις απασχολούν το κεφάλι ενός νεόκοπου εφήβου / νομίζω, εκείνη την εποχή, μέσα της δεκαετίας του ’80, από την πολύ νεωτερική φιλολογία περί «εφηβείας» που ήταν της μόδας στα ντουζένια της πασοκικής παντοδυναμίας, είχα πιστέψει ότι επρόκειτο για μια ακίνδυνη αρρώστια / παντού άκουγες και διάβαζες προειδοποιήσεις / οι πιο «μοντέρνες» καθηγήτριες στο σχολείο, που σίγουρα θα ψήφιζαν Κύρκο και είχαν συνήθως διπλά επώνυμα (Ελπινίκη Παπαϊωάννου–Συμπιλίδου), μας μίλαγαν για την εφηβεία με ένα απροσδιόριστο τουπέ, σαν να μας εξηγούσαν τον Μαρξ ή πυρηνική φυσική / η ιδέα δεν με ενοχλούσε, οι ακίνδυνες αρρώστιες μπορεί να έχουν και το γούστο τους, αναλογιζόμουν με ανομολόγητη ικανοποίηση / θυμάμαι πολύ καθαρά με πόση χαρά περίμενα να απομακρυνθώ από την οχλαγωγία του άχαρου σχολικού συγκροτήματος και την υποχρεωτική συναναστροφή με συμμαθητές που άρχιζες να τους συνηθίζεις, όπως περίπου είχες κάνει ήδη και με τα αδέλφια σου, και συγκαταβατικές συμμαθήτριες που έσπευδες να υποτιμήσεις για να μην τους κάνεις τη χάρη να σε υποτιμήσουν αυτές πρώτα / έτσι, η επιστροφή στο σπίτι εξελισσόταν σε μια αποχαυνωτική τελετουργία αποσυμπίεσης από το σχολικό χάος και σταδιακής απόσυρσης στον εαυτό και στους εφηβικούς μικρόκοσμους, που για μένα ήταν ό,τι πιο κοντά στην ιδέα της ευτυχίας / η βροχή, όταν μας έκανε τη χάρη, επέτεινε αυτό το μελαγχολικό πανηγύρι / κι επειδή ήμουν πολύ ευτυχισμένος και πολύ μόνος, ήταν πολύ εύκολο για μένα να ανακαλύπτω ομορφιά και ποίηση ακόμα και στα παρατημένα χαλίκια μιας οικοδομής / οτιδήποτε μεσολαβούσε στη διαδρομή από το σχολείο μέχρι το σπίτι ήταν δυνητικά το αντικείμενο ή το σκηνικό ενός μικρού ή μεγάλου έργου τέχνης / έτσι, όταν κάποιο τυχαίο βροχερό απόγευμα απολάμβανα την ιδέα πως το αγαπημένο μου μπλε αδιάβροχο μάρκας adidas δεν αφήνει τη βροχή να περάσει στο πουλόβερ και στο καρέ πουκάμισο με τις καφέ και κεραμιδί ρίγες, το μάτι μου έπεσε στα φωταγωγημένα καθιστικά δύο καινούργιων πολυκατοικιών που δεν είχα προσέξει μέχρι τότε / ήταν πολυκατοικίες που αργότερα, όταν θα μεγάλωναν λίγο, θα έκαναν μπαμ ότι χρίστηκαν τη δεκαετία του ’80 / επεξεργασμένο μάρμαρο, μεγάλες, συνεχόμενες μπαλκονόπορτες, χορταστικά μπαλκόνια και σκόρπια στοιχεία από ξύλο που «μαλάκωναν» την ψυχρότητα από το πολύ μάρμαρο και το γυαλί / μέσα, οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ατελείωτες βιβλιοθήκες και αξιοπρεπείς ανατυπώσεις καλόγουστων «μοντέρνων» της ελληνικής ζωγραφικής / μπορούσες να φανταστείς τα ωραία χαλιά, τους αφράτους καναπέδες, τις διακοσμητικές λεπτομέρειες, αλλά αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο φωτισμός / ένα μαλακό φως ξεπηδούσε από πολλές και διαφορετικές γωνίες / κάποια στιγμή ο ευτυχισμένος αστός θα έκανε ένα πέρασμα από το χολ ή θα άναβε την έγχρωμη τηλεόραση εντελώς ανυποψίαστος για το γεγονός ότι ένας καταμουσκεμένος έφηβος χαζεύει από απέναντι το σπίτι του σαν να βλέπει θέατρο / όσο πήγαινα γυμνάσιο δεν άλλαξα ποτέ διαδρομή, για να βλέπω κάθε μέρα τις δύο αυτές πολυκατοικίες, που στα μάτια μου έγιναν το απαύγασμα της γλυκιάς ζωής / βιβλία, χαλιά, το τσάι ή ο καφές που αχνίζει, ένα ωραίο μπαλκόνι για τις φωτεινές, καλοκαιρινές νύχτες / από τότε πίστεψα ότι κάθε διαμέρισμα μπορεί να γίνει ένα ζεστό κουκούλι ικανό να χωρέσει όλα τα καλά αυτού του κόσμου / ο Τσαρούχης το είχε πει πολύ καλύτερα / κάθε πολυκατοικία είναι κι ένας ιερός τόπος, γιατί εδώ έκαναν έρωτα άνθρωποι / ή περίπου έτσι, γιατί χρόνια ψάχνω την ακριβή διατύπωση και δεν τη βρίσκω / κάπως έτσι αγάπησα τις πολυκατοικίες και κάπως έτσι αγάπησα και την Αθήνα. Πηγή: www.lifo.gr

 

 

Πώς να αγαπήσεις μια πολυκατοικία | URBAN LAB | LiFO.

λεξήματα: Notes de passage | Αποστόλης Αρτινός

Posted on by

Η εκδήλωση της ποίησης είναι μια εκδήλωση μέθης, μιας τρελλής μέθης της γλώσσας. Και το ποίημα το μόνο ορατό ίχνος αυτής της μέθης.

Δεν είναι αποκάλυψη το ποίημα, είναι η φανέρωση της απόκρυψης, η θεωρία του μη ορατού, του μη διαθέσιμου νοήματος.

Σ’ αυτή τη σιωπή του νου, τη πιο βαθιά πλέον σιωπή, όπου ο λόγος αναπληρώνει τη ζωή και αναστέλλει το νόημα, η γλωσσική παράβαση του ποιήματος είναι στην πραγματικότητα μια παράβαση καθολική, μια παράβαση όλων των ανθρωπολογικών δυνατοτήτων.

Ίσως το ποίημα να είναι έτσι για τον άνθρωπο αυτό το ενδεχόμενο, το μοναδικό ενδεχόμενο, ενός ακέραιου πένθους.

Δειγμα:

Σαφέστατα μιαν άλλη εποχή
πιο μακρινή απ’ αυτή την αυγουστιάτικη νύχτα
τα ποιήματα θα γράφονται σε πιο απλό επίπεδο
Στο μεταξύ προσέξτε αυτούς τους ατημέλητους ρυθμούς
διασκορπίστε τους
και διασχίστε ήσυχα τη βία της αναμονής τους

 

λεξήματα: Notes de passage.